محرم (4)
نهضت امام حسین (ع) از نادرترین رخدادهایى است که تفکر انسانها را به خود معطوف داشته و در تاریخ اسلام، ارزش والایى دارد.
شهادت حسین بن على (ع) حیات تازهاى به اسلام بخشید، خون ها رابه جوش آورد و تن ها را از رخوت خارج ساخت. امام حسین(ع) باحرکت قهرمانانه خود، روح مردم مسلمان را زنده کرد.
آنچه امت اسلامى از زمان وقوع این حادثه عظیم تا امروز بر آن متفق است، این است که انقلاب کربلا هیبت و ابهت اسلام را که به علت حاکمیت فرمانروایان ضعیف النفس و تحقیر ارزشها و مقدسات دینى رو به افول داشت، احیا کرد. حرکت امام حسین(ع)، حرکتى است مستمر براى همه نسلها و همه عصرها.
بسیاری از بزرگان سیاست و علم درباره عاشورا اظهار نظر کرده اند، که به چند نمونه آن اشاره می کنیم:
مَهاتما گاندی، رهبر استقلال هند: من زندگی امام حسین (ع)، آن شهید بزرگ اسلام را به دقّت خواندم و توجّه کافی به صفحات کربلا نمودم . بر من روشن است که اگر هندوستان بخواهد یک کشور پیروز گردد، باید از سرمشق امام حسین(ع) پیروی کند.
محمّد علی جناح، بنیانگذار جمهوری اسلامی پاکستان: هیچ نمونه ای از شجاعت، بهتر از آنکه امام حسین (ع) از لحاظ فداکاری و تهوّر نشان داد، درعالم پیدا نمی شود. به عقیده من تمام مسلمین باید از سرمشق این شهیدی که خود را در سرزمین عراق قربانی کرد، پیروی نمایند.
چارْلز دیکنْز، نویسنده معروف انگلیسی: اگر منظور امام حسین (ع) جنگ در راه خواسته های دنیایی بود، من نمی فهمیدم چرا خواهران و زنان و اطفالش به همراه او بودند؟ پس عقل چنین حکم می نماید که او فقط به خاطر اسلام، فداکاری خویش را انجام داد.
توماس کارْلایل، فیلسوف و مورخ انگلیسی: بهترین درسی که از تراژدی کربلا می گیریم، این است که حسین (ع) و یارانش ایمان استوار به خدا داشتند. تفوّق عددی در جایی که حق با باطل روبرو می شود و پیروزی حسین (ع) با وجود اقلّیتی که داشت، باعث شگفتی من است.
ادوارد براوْن، مستشرق معروف انگلیسی: آیا قلبی پیدا می شود که وقتی درباره کربلا سخن می شنود، آغشته با حزن و الم نگردد؟ حتّی غیر مسلمانان نیز نمی توانند پاکی روحی را که در این جنگ اسلامی در تحت لوای آن انجام گرفت، انکار کنند.
فِرْدریک جیمس: درس امام حسین (ع) و هر قهرمان شهید دیگری این است که در دنیا اصول ابدی وجود دارد که تغییر ناپذیرند . همچنین می‌رساند هر اه کسی برای این صفات مقاومت کند و در راه آن پافشاری نماید، آن اصول همیشه در دنیا باقی و پایدار خواهد ماند.
ل. م.بوید: طی قرون، افراد بشر همیشه جرئت و پردلی و عظمت روح، بزرگی قلب و شهامت روانی را دوست داشته اند و در همین هاست که آزادی و عدالت هرگز به نیروی ظلم و فساد تسلیم نمی شود. این بود شهامت و این بود عظمت امام حسین (ع).
واشنگتن ایروینگ، مورخ مشهور امریکایی: برای امام حسین (ع) ممکن بود که زندگی خود را با تسلیم شدن در برابر اراده یزید نجات بخشد، لیکن مسئولیت پیشوا و نهضت بخش اسلام اجازه نمی دادکه او یزید را به عنوان خلافت بشناسد. او به زودی خود را برای قبول هر ناراحتی و فشاری به منظور رها ساختن اسلام از چنگال بنی امیه آماده ساخت. در زیر آفتاب سوزان سرزمین خشک و در ریگهای تفتیده، روح حسین (ع) فناناپذیر است.
این انقلاب تنها انقلابى است که اگر کلیه صحنههایش چنان که بوده، تصویر شود، هیچ کس نمىتواند از بروز احساسها و عواطف فطرىاش جلوگیرى کند؛ زیرا این فاجعه به قول شافعى دنیا را لرزانده و نزدیک است قله کوه ها را آب کند.
شوکانى، در کتاب «نیل الاوطار» در ردّ بعضى از سخنوران دربارى مىگوید: به تحقیق، عدهاى از اهل علم افراط ورزیده، چنان حکم کردند که حسین(ع) نوه پیامبر که خداوند از او راضى باشد، نافرمانىیک آدم دائم الخمر را کرده و حرمتشریعتیزید بن معاویه را هتککرده است. خداوند لعنتشان کند، چه سخنان عجیبى که از شنیدنآ نها مو بر بدن انسان راست مىگردد.
تفتازانى، در کتاب «شرح العقاید» مىنویسد: حقیقت این است که رضایت یزید به قتل حسین(ع) و شاد شدن او بدان خبر و اهانت کردنش به اهلبیت پیامبر(ص) از اخبارى است که در معنى متواتر است; هر چند تفاصیل آن متواتر نیست. درباره مقام یزید بلکه درباره ایمان او که لعنت خدا بر او و یارانشباد، توافقى نداریم.
جاحظ مىگوید: منکراتى که یزید انجام داد، یعنى قتل حسین(ع) و به اسارت گرفتن زن و فرزند او و ترساندن اهل مدینه و منهدمساختن کعبه، همه اینها بر فسق و قساوت و کینه و نفاق و خروج ازایمان او دلالت مىکند. بنابراین، یزید فاسق و ملعون است و کسى که از لعن او جلوگیرىکند نیز ملعون است.
ابن حجر هیثمى مکى، در کتاب «الصواعق المحرقه» مىنویسد: پسر امام حنبل در مورد لعن یزید از وى پرسید. احمد در جواب گفت: چگونه لعنت نشود کسى که خداوند او را در قرآن لعن کرده است؟ آنجا که مىفرماید: «فصل عسیتم ان تولیتم ان تفسدوا فی الارض و تقطعوا ارحامکم اولئک الذین لعنهمالله» و چه مفاسدى و قطع رحمى از آنچه یزید انجام داد، بالاتر است؟
عبدالرزاق مقرم، در کتاب «مقتل الحسین» مىگوید: به تحقیق گروهى از علما از جمله قاضى ابوعلى و حافظ ابن الجوزى وتفتازانى و سیوطى در مورد کفر یزید نظر قطعى دادهاند و باصداقت تمام لعن او را جایز شمردهاند.
مؤلف کتاب «شذرات الذهب» مىنویسد: در مورد لعن یزید، احمد بن حنبل دو قول دارد که در یکى تلویح و در دیگرى تصریح به لعن او مىکند. مالک و ابوحنیفه نیز هر کدام هم تلویحاً و هم تصریحاً یزید را لعنت کردهاند و به راستى چرا اینگونه نباشد و حال آنکه او فردى قمار باز و دائم الخمر بود.
شیخ محمد عبده مىگوید: هنگامى که در دنیا حکومت عادلى وجود دارد که هدف آن اقامه شرع و حدود الهى است و در برابر آن حکومتى ستمگر است که مىخواهد حکومت عدل را تعطیل کند، بر هرفرد مسلمانى کمک کردن به حکومت عدل واجب است و از همین باب است انقلاب امام حسین که در برابر حکومت یزید که خدا او را خوار کند، ایستاد.
از سبط بن جوزى در مورد لعن یزید پرسیده شد. او در جواب گفت: احمد حنبل لعن او را تجویز کرده است، ما نیز به خاطر جنایاتى که درباره پسر دختر رسول خدا مرتکب شد، او را دوست نداریم و اگر کسى به این حد راضى نمىشود، ما هم مىگوییم اصل، لعنت کردن زید است.
منبع: پایگاه تقریب (با تلخیص و ویراش توسط آینده روشن)
مطالب مرتبط:
ـ نظریه پردازى‌هاى عالمان اهل سنت درباره عاشورا
ـ نشست علمى عاشورا از نگاه اهل سنت
ـ عاشورا در کتب تاریخی اهل سنت
ـ یزید در نگاه مورخین و علمای اهل سنت
کلمات کلیدی: اهل سنت، شیعه، اهل بیت، معاویه، محرم، امام حسین، عاشورا، لعن یزید
ساخته شده توسط Rodrigo ترجمه شده
به پارسی بلاگ توسط تیم پارسی بلاگ.
